'Reflect', tas met driedimensionale structuur

Samira Boon rondde in 2002 haar studie Bouwkunde aan de TU Delft af. Sindsdien werkt ze als ontwerper in Nederland en Japan. Boon is vaker te gast in het TextielLab. Haar specialiteiten zijn driedimensionale weefsels en stoffen die zodanig zijn geconstrueerd, dat er een bijna kant-en-klaarproduct op de weefmachine ontstaat. Op uitnodiging van het Textielmuseum ontwierp Samira Boon in 2008 een winkelproduct, namelijk een tas. Vereiste was het gebruik van garens uit de in 2008 opgezette Garenbank in het TextielLab. Boon koos voor fantasiegarens zoals polyurethaangaren (Rubco) en technische garens zoals reflecterend en krimpgaren. Zij ontwikkelde een rechthoekig dubbelweefsel, vervaardigd op de computergestuurde Dornier-weefmachine. Eén kant van het weefsel dat als binnenzijde van de tas fungeert, is zacht en ingetogen. Op deze kant is voornamelijk het gebruikte krimpgaren op een ketting van biologisch katoen zichtbaar als mede enkele strepen van het Rubcogaren. De andere kant doet aan reptielenhuid denken en is stugger door het gebruik van het Rubcogaren, dat bestaat uit een kern van polyester met een omhulsel van polyurethaan. De driedimensionale structuur komt tot stand doordat krimpgarens in een strepenpatroon mee zijn geweven. Wanneer de stof na het weven wordt gestoomd krimpt dit garen, waardoor het stugge polyurethaangaren opbolt. Door het splitsen van de ketting op bepaalde gedeelten ontstaan partieel holle ruimtes in het weefsel. Zij dienen als insteekzakje voor een mobiele telefoon en als tunnel waar doorheen een kabel kan worden geschoven. Deze kabel vormt het handvat van de tas. Het reflecterende garen dat is mee geweven licht subtiel op bij directe lichtinval, bijzonder in het donker.