Heupdoek

De 'bopbop' wordt niet meer gemaakt en is ook uit de volksherinnering verdwenen. Van der Tuuk heeft enkele exemplaren in 1852 gekocht en vervolgens aan Natura Artis Magistra geschonken. Deze zijn achterin zijn woordenboek (1861) afgebeeld, echter zo onduidelijk dat het niet mogelijk is precies de overeenkomsten en verschillen tussen de 'simarinjam' en de 'bopbop' te zien. Zeker is dat de doek uit drie aan elkaar genaaide stukken bestaat, dat de zijbanen effen rood van kleur zijn en de middenbaan indigoblauw. De grens tussen de zij- en middenbanen wordt met witte strepen aangegeven die met zowel ikatstippels als extra kettingpatronen zijn versierd. Volgens Jasper en Pirngadie (1912:267) heeft de 'bopbop' donkerblauwe en lichtblauwe schering- en inslagbanen, welke kleine ruitjes doen ontstaan'. Omdat er volgens Van der Tuuk verschillende soorten 'bopbop' zijn, moet er worden aangenomen dat het ontwerp van de middenbaan kan variëren. In deze variant is de middenbaan versierd met dunne lichtblauwe streepjes. Kleine driekantjes in suppletoire inslag markeren de grens met de zijbanen. Deze driekantjes tonen waarschijnlijk invloed uit de Batak gebieden ten zuiden van Toba. Een soortgelijke versiering wordt ook in doeken uit India aangetroffen. Aan de uiteinden van de doek bevinden zich getwijnde rode inslagranden zonder patronen. In 1852 heeft Van der Tuuk ongeveer 3 gulden (1 Spaansche mat) voor een 'bopbop' betaald. Volgens Van der Tuuks aantekeningen (Groeneboer 2002:188) werd de doek "zowel bij vrouwen als mannen als onderkleed (d.w.z. heupbedekking) gedragen." Volgens Jasper en Pirngadie (1912:226) werd hij 'door oude mensen gedragen'.