Halssieraad

Band van bruin vezel met rode, roze en zwarte kralen. De boven -en onderkant hebben een horizontale rij van rode kralen, in het midden een patroon van rechthoeken die schuin door de helft zijn gedeeld in een roze en een zwart deel. Bij de Zulu droegen kleine kinderen een enkel kralensnoer om hun middel. De jongens droegen deze alleen wanneer ze heel klein waren. De meisjes droegen een schaamschortje dat bestond uit een kralenwerk paneel aan de voorzijde, soms ook achterzijde, of een vezelrokje met aan de franjes kralen of franjes van kralen. Ongetrouwde meisjes droegen kralenwerk op hun hoofd en om hun hals, kruisbanden over hun borsten, been- en armsieraden en een groot aantal sieraden om hun middel en heupen die zeer laag werden gedragen waardoor de billen half onbedekt bleven. Getrouwde vrouwen droegen minder kralenwerk dan de ongetrouwde en waren vroeger herkenbaar aan hun typerende haardracht. Voorheen bestond de hoofdbedekking bijna geheel uit het eigen hoofdhaar van de vrouw, tegenwoordig is het een afneembare hoed geworden. Het kapsel werd opgefleurd met medaillons en haarpennen die versierd waren met kralenwerk. Een pasgetrouwde vrouw droeg een hoofdband met kralenwerk als teken van respect voor de mannen in de familie. De rokken, mantels en borstbedekkingen die zij droeg werden vaak aan de randen versierd met kralenwerk. Over de rok werd een aantal met kralenwerk versierde gordels gedragen. Mannen droegen veel kralenwerk tijdens hofmakerij, huwelijken en dansen. Hun kralenwerk werd door hun vriendinnen en echtgenotes gemaakt. Vaak waren in het kralenwerk een aantal boodschappen verborgen. Deze boodschappen werden gecodeerd in de vorm van kleuren en motieven. Daarnaast konden bepaalde kleurcombinaties een bepaalde betekenis versterken of een positieve of negatieve interpretatie meegeven. De kleuren en codering verschilden per regio waardoor de ontcijfering van de boodschappen erg lastig is voor buitenstaanders. Het grootste probleem bij Zulu kralenwerk is het gebrek aan juiste beschrijvingen en documentatie van de voorwerpen. Zelden noteerden de verzamelaars informatie over de plaats van verwerving, wijze van vervaardiging en de specifieke functie en betekenis van de objecten. Vaak zijn deze alleen te achterhalen door museale collecties met elkaar te vergelijken of oude foto’s te bestuderen.