Halsketting naar Europees model en voor Europese markt

Deze halsketting komt uit de tweede helft van de negentiende eeuw, in ieder geval vóór 1878, want deze halsketting was één van de voorwerpen van de Wereldtentoonstelling in Parijs in 1878. Dit is een halsketting van zilverfiligraan. De ketting bestaat uit veertien vierarmige christelijke kruisen die naar de einden kleiner worden. Zij worden verbonden door (twee aan twee) dubbele kettingen met puntige uitsteeksels tussen de armen. Aan het midden hangt een groot vierarmig kruis van dezelfde samenstelling. Het is waarschijnlijk gemaakt voor Europeanen die in de buurt van Padang woonden. Indonesiërs gebruiken veel sieraden voor bijzondere gelegenheden en ook soms in het dagelijks leven. De ketting is één van de meest voorkomende sieraden in West-Sumatra, vooral op bruiloften. Een bruid zal veel sieraden en juwelen dragen op haar trouwdag. Vroeger waren deze sieraden en juwelen echt van goud gemaakt, want West Sumatra was beroemd om het goud, dat hier gevonden werd. Tegenwoordig zijn ze meestal van verguld blik. Deze halsketting is interessant omdat hij uit West-Sumatra komt, waar de meerderheid van de bevolking Islamitisch is. De Nederlanders kwamen naar de westkust van Sumatra sinds de zeventiende eeuw, voor goud en peper. Na de ondergang van de VOC en het tussenbestuur van de Engelsen in Sumatra, kwamen de Nederlanders in 1819 terug aan de westkust van Sumatra. De Nederlandse Koloniale overheid vestigde zich in de westkust van Sumatra rond 1821 nadat ze een contract met de Minangkabause Koninklijke familie had gesloten om hen te beschermen tegen de Padri opstand. Daarna begonnen de Nederlanders vestigingen te bouwen in de kustgebieden en in de buurt van het Minangkabause Koninklijke gebied. Er waren niet alleen maar Nederlandse militairen en ambtenaren die naar Sumatra gingen in de negentiende eeuw. Vaak werden expedities uitgevoerd door wetenschappers en ook zendelingen. Hoewel de meerderheid van de bevolking in West-Sumatra Islamitisch was, kwamen er ook predikanten om onderzoek te doen naar de inheemse bevolking, de natuur, de sociale organisatie of samenleving en ook om te preken voor de Europeanen.